Dziesięć tysięcy pieszo szczyt Mont Buet w Alpach Francuskich, na północ od Chamonix, jest jedną z najwyższych gór w okolicy z oznakowanym szlakiem pieszym na szczyt. Na wysokości 3099 metrów (10167 stóp) jest najwyższym szczytem Aiguilles Rouges i jest popularną wspinaczką, którą zwykle wykonuje się z doliny Vallorcine między Col des Montets a granicą szwajcarską. Ta trasa nie wiąże się z żadnymi problemami technicznymi, ale raczej wędrówką niż wspinaniem, ale obejmuje około 6000 stóp lub 1800 metrów wspinaczki w drodze powrotnej dłuższej niż dziesięć kilometrów, więc dla tych, którzy czują się energiczni, oto zarys trasy wspinaczki.
Tuż za hotelem na Le Buet można zobaczyć ścieżkę wspinającą się do lasu oznaczoną Cascade a Berard, Refugee Pierre a Berard i Mont Buet. Podążaj tym szlakiem, który rozpoczyna się niezwykle przyjemnym leśnym spacerem, przechodzącym przez piękną kaskadę wodospadów Berard, które są oznaczone po prawej stronie po drugiej stronie, krótką ścieżką od szlaku. Kiedy rzeka przecina drewniany most, szlak wspina się stromo w głąb lasu, ostatecznie wychodząc do wysokiej, odległej górskiej doliny nad drewnianym torem.
Przez tę dolinę przebiegają dwa szlaki; im wyżej na prawym stoku, tym niżej w dół rzeki. Tworzą one okrągłą ścieżkę natury i spotykają się u podnóża zbocza prowadzącego do uchodźcy Pierre a Berard, aby oba można było zabrać. Dolina położona w rezerwacie przyrody Aiguilles Rouges jest przyjemnym spacerem i przerwą od męczącej wspinaczki. Zaczyna się poniżej schronu lub chaty, gdzie znak wskazuje na strome zbocza za nimi.
Po osiągnięciu chaty będzie jeszcze bardziej stromo i chciałbym powiedzieć, że jest łatwiej, ale tak nie jest. Przynajmniej wysokość osiąga się szybko, a widoki na szczyty Aiguilles otwierają się za tobą, gdy wspinasz się po zboczach stromego zbocza. Ścieżka jest oczywista i łatwa, jeśli trochę ciężka praca. Znalezienie trasy nie stanowi problemu aż do skalistego obszaru tuż pod Col du Salenton. Tutaj ścieżka jest oznaczona kopami, których należy szukać, ponieważ wyznaczają łatwą ścieżkę przez obszar kamiennych półek i schodów, unikając trudności. W mglistych lub oblodzonych warunkach obszar ten stanowiłby poważniejsze wyzwanie.
Raz nad skałami szlak rozwidla się i jest ponownie oznaczony; w lewo na rower (patrz tuż powyżej) i w prawo na Mont Buet. Teraz jest to ciągły spacer pod górę, po dobrym szlaku, który nie ma już problemów na szczyt. Po przekroczeniu początkowych szerokich stoków grzbiet zostaje osiągnięty, a widoki stają się spektakularne, szczególnie na Mont Blanc.
Grzbiet jest szeroki i prosty, ale do końca Areta du Mortina prowadzi kolejny stromy zakręt, gdzie powyżej widać małą wieżę komunikacyjną. Po osiągnięciu tego szeroki, niewielki kąt grzbietu pozwala na łatwy spacer do pobliskiego szczytu, który jest wykonany z szarej skały łonowej i naznaczony dużym kopcem.
Znaki zaznaczają tę wspinaczkę, jakby trwała sześć godzin w jednym kierunku, więc pozwól dziesięć w górę i w dół. Właściwie udałem się poniżej piątej, ale po ciepłej i suchej pogodzie, co oznacza, że nie było dużo śniegu do przejścia. W większości przypadków, gdy odwiedzałem region Chamonix w Alpach w sezonie letnim, alpinizm był również śniegiem na górnych stokach Mont Buet. Większość ludzi, którzy się wspinali, przebywała w sanktuarium Pierre a Berard, który dzieli ten długi spacer na dwa dni zamiast jednego długiego.
Na szczyt Mont Buet prowadzi kolejny szlak turystyczny; ten z Lac du Vieux Emmosson (schronienie) na północy w Szwajcarii. Ten pierwszy mierzy szczyt Le Cheval Blanca, którego nazwa oznacza Białego Konia, a następnie pokonuje przewiewny grzbiet północno-wschodni wyposażony w stałe linki dla bezpieczeństwa. Ta trasa jest nadal klasyfikowana jako piesza wędrówka niż wspinaczka, ale technicznie jest bardziej wymagająca niż tutaj opisana. Niezależnie od tego, którą drogę wybierzesz, nagradza ją niesamowity widok na Alpy Francuskie i Szwajcarskie. Cieszyć się!
[ff id="1"]
